Don Kixoteren misterioak

DON KIXOTEREN MISTERIOAK

Rafael Álvarez, "Aztia"

Sarrerak: 18 € eta 14 €

IKUSKIZUNA

Batzuetan On Kixote, batzuetan Santxo, batzuetan Rafael Álvarez... baina beti metaforikoa, hausnarkorra, bikaina. El Brujo lehen aldiz bisitatzen du Navarra Unibertsitateko Museoaren antzokia eta hainbat pertsonaiatan zabaltzen da, Cervantesen dikotomia hausnartzeko: Kixote eta Santxo , eromena eta arrazoia. Bi maskara bululú misteriotsu eta ezkutu baten joko trebean. Askotan ezinezkoa da nor den jakintsuagoa bereiztea.

Hitzaren xarmari buruzko umorezko ekoizpen bat, publikoa erakarri nahi duena . Istorio interesgarria, zalantzan jartzen duena ea Miguel de Cervantesek bere irudimenean eta esperientzietan soilik oinarritutako sentsibilitate herrikoiarekin idatzi zuen abenturazko ipuin bat.

RAFAEL ÁLVAREZ "AZTIA"-REN TESTUA

1616ko apirilaren 23an, Madrilgo León kalean, apaiz baten zaintzapean, jende pobre eta emakume lotsagarriz inguratuta, azken unera arte zaindu zutenak, gorteak eta guztiek ahaztuta, jenio argitu bat kristau heriotzaz hil zen.

San Frantziskoren Hirugarren Ordenako agurgarriaren ohituraz jantzita, azken agonian, atearen atarian, argi izpi batez inguratuta, beldurrik gabe begiratzen zion zaldun baten irudia ikusi zuen. Esan liteke bere begiek eromenaren sugarraz distiratzen zutela, baina, egia esan, begi horiek adierazten zutena hilezkortasunaren distira zen.

Hilzorian zegoen gizonak ozen oihu egin zuen: «Eta zer gertatzen da harekin?», eta lasai eta goxo erantzun zion bere buruari: «Zer axola dizu? Bera geratzea eta zu etortzea nahi badut, zer axola dizu? Jarrai nazazu».

Bere lankideek eta sufrimendu hartan zaintzen ari ziren beste batzuek delirioan zegoela uste zuten, baina, besterik gabe, hori zen bere otoitz egiteko modu berezia. Hitzaren zaldun ibiltari gisa, San Joanen Ebanjelioaren amaiera errezitatu zuen.

Erromesen Kaaba, idoloen tenplua edo monje kristauen klaustroa, Koranaren orrialdeak edo Legearen tabletak, bere bihotza gazela belardi bat zen jada. Bere zaldiak nahi zuen trosta baino ez zuen erabili, maitasunarena baino ez zuen erabili: bere fede bakarra, bere kredoa: HITZA, bere lege bakarra.

HITZaren sakramentu sakratuaren esklabo merezigabeen kofradiaren ohitura jantzita hil zela diote, eta egia da zerbitzatu zuela, zaldun batek bere andrea bezala. Miguel de Cervantes Saavedra zuela izena diote, baina zer axola dio horrek gure istorioari, jauna? Edozein izanik ere bere izena, emanaldi hau berari eskaintzen diogu: ESKERRIK ASKO.

Nire aitak beti esaten zidan:

- Publikoak entzuten bazaitu, eskertu ezazu, gizatiarragoa izango zarelako.

- Eta publikoa ere gizatiarragoa izango al da?

- Hori publikoaren esku dago, Rafael.

Istorio hau irakurtzen zigun bakoitzean, liburua ixten zuen, Lucenako taberna haiek gogoratzen zituen eta esaten zuen: "Ai! Zer emango nuke berriro dena bizitzeko... Don Kixoteren misterioak".